Gaming Diary 2018

December 30, 2018 played on steam

December 11, 2018 played on steam

December 09, 2018 played on steam

December 08, 2018 played on steam

December 05, 2018 played on steam

December 04, 2018 played on steam

October 19, 2018 played on steam

September 11, 2018 played on steam

September 09, 2018 played on steam

September 07, 2018 played on steam

September 06, 2018 played on steam

September 03, 2018 played on steam

August 27, 2018 played on steam

August 23, 2018 played on steam

May 10, 2018 played on steam

April 30, 2018 played on steam

bu kadar beklemiyordum. doğal olarak oyun okkült ve paranormal temalarla pazarlanıyor, görünen yüzü bu. spoiler vermek istemiyorum ama ilk oyunla oldukça bağlantılı ve aslında fazlası var. oyuna ilgisini yükseltmek için o anahtar kelimeye ihtiyacı olanlar için aşşağıya küçük bir spoiler eklerim. hali hazırda oynamayı planlayanlar bakmasın efenm.

ilk oyunla olan küçük bağlantılardan bahsediliyordu orada burada, ne yazık ki oyunu oynamadan bu bağlantıları öğrenmiştim fakat beklediğimden fazlası ve daha derin bir senaryo karşıladı beni. gerilimi yüksek. ilk oyundaki korkudan farklı, kesinlikle daha atmosferik ve rahatsız edici. ama red barrels bu hikayeyi collectible'lara gömmüş. yani pata küte oynandığında pek bir şey anlaşılmaz. etraftaki notları okumalı ve kayıtlara dikkat etmelisiniz. mekan çeşitliliği yeterliydi, bütün oyunun köy teması olmasından çekiniyordum fakat farklı mekanlar yanında şu araya serpiştirilmiş okul sahneleri de doyurucu oldu.

oynanış mekanikleri ilk oyundakiyle aynı. kaç, saklan, batarya topla etrafı görebilmek için. mikrofon ve yara bandı gibi yeni özellikler var ama pek de bahsetmeye değer yenilikler değil. zaten oynanış mekanikleriyle bahsedilse de, benim oynama sebebim atmosfer ve hikayeydi. ikisi de tatmin etti. 3. oyun da onaylanmış sanırım, doğru açıdan bakıldığında değerli bir seriye dönüşecek belli ki outlast. evet, youtuber'lar, yayıncılar oyunun en yüzeysel taraflarını ön plana çıkardı ve outlast sadece jumpscare'lerden ve ucuz korku ögelerinden besleniyormuş gibi bir izlenim oluştu oyuncularda ama şans verin derim. hatta bir şey diyim mi, silent hill'den aşağı kalır yanı yok. 2. oyundan bahsediyorum. ilk oyun ve whistleblower, 2. oyun için gerekli olsalar da beni bu kadar etkilememişlerdi. whistleblower gerçi gene iyi de, ilk ana oyun evet yukarda bahsettiğim gibi içi biraz boştu. fakat gereklilerdi bu oyun için, güzel bir altlık oluşturuyorlar çünkü. bu oyunla, serinin kimliği tam olarak kafamda oturdu.

spoiler'a gelecek olursak. ilk oyunda da din'e atıflar vardı. bu oyunun title'ında bile haç var evet, okkült teması çok ağır. ama asıl anahtar kelime "psikanaliz" olurdu. ilk oyun bir asylum'da geçiyordu. belli ki psikolojiyle alakalı durumlar var. fakat 2. oyunla birlikte, son cümlemde belirttiğim gibi, serinin genel kimliği olarak iyice kafama oturdu "psikanaliz". silent hill'e atıfım da bu yüzden. silent hill'in de, bu oyunun da paranormal olarak algılanması pek doğru değil gibime geliyor bu yüzden. incelemelerde gördüğüm için bu kelimeyi, ondan takıldım ve belirtiyorum bu durumu. ilk oyunda pek bu bahsettiğim şey yok, fakat 2. oyun tamamen bu aslında. yani şunu diyorum; shiningtir, silent hill'dir, ne biliyim anladınız işte, o tarz işleri beğendiyseniz düşünmeden oynayın bunu da. dışardan gözüktüğü, bahsedildiği gibi değil. iyi bakılırsa.

April 29, 2018 played on steam

March 29, 2018 played on steam

March 23, 2018 played on steam

Müthişti. Önceki oyunun üstüne katmış konu olarak. Orjinal Orwell'e göre daha karanlık bir hikaye. Totaliter hükümet, her yerin gözetlenmesi falan haricinde bilgi manipülasyonu üzerine eğilmiş Ignorance is Strenght. İşlediği şey ile oldukça vurucu ve gayet ciddi bir şekilde dokunuyor gerçekten içinde bulunduğumuz duruma, durumlara, içinde yaşadığımız post-truth döneme. Bu sefer, önceki oyuna göre gerçekten daha sinir bozucu ve korkutucu bir hal aldı özellikle Synthesis bölümüyle birlikte. Vurucu ve önemli bir deneyim Orwell: Ignorance is Strenght. Şiddetle tavsiye ederim.

March 20, 2018 played on steam


Oyundan beklentim başta yalnız; stalk keyfini versin, stalklayacağım insanların hayatlarından ufak ufak geçeyim güzel, rahat bir arayüz eşliğinde, oluşturduğu dünyayı (gta, watch dogs gibi dünyalarda bu olay yapılıyor. gerçekte olan kişiler, tüzellikler, uydurma isimlerle karşımıza çıkar genelde. politik, sosyolojik göndermelerle dolu olur.) tanıyayım idi. Tüm bu beklentilerimi karşıladı ve üstüne genel hikayesi de oldukça sürükleyici geçti. Yalnızca Orwell isimli surveillance yazılımının arayüzündeyiz ama müthiş bir atmosfer oluşturulmuş burada. İletişim araçlarını, medyayı gözetleyerek, kişiler hakkında bilgiler toplayıp sonuca varıyoruz. Bazen kararlar almamız gerekiyor, dezenformasyon içinde seçim yapmamız gerekiyor. Orwell isminden de anlaşılacağı üzere, oyunun politik ve bilgi sosyolojisi ile alakalı altmetnini besliyor bu yapı. İlginiz varsa bu anahtar kelimelere, kesinlikle tavsiye ederim.

March 18, 2018 played on steam

Deneyin bi', hoş. To The Moon, To The Moon'un Minisode'ları ve A Bird Story ile birlikte oynanması tavsiye edilir.

March 16, 2018 played on steam

March 15, 2018 played on steam

March 14, 2018 played on steam

March 13, 2018 played on steam

March 13, 2018 played on steam

March 11, 2018 played on steam

March 04, 2018 played on steam

March 02, 2018 played on steam

Gerçekten sağlam bir rising Tomb Raider markası için. Serinin geleceğini oldukça belirleyen, belli eden bir oyun olmuş.

İlk oyun Lara'nın toyluğu, ilk macerası ve karakter gelişimi üzerine odaklanırken, mitoloji hakkında da, Yamatai adası ile ufak bir giriş yapmıştı. Güzel bir reboot çekmiştiler seriye, yine de Rise of the Tomb Raider için şunu söyleyebilirim, ilk oyunun üzerine bir hayli yol katetmiş kurgu açısından. Genelde bu tarz (hangi seriyle kıyasladığımı biliyorsunuz.) macera, aksiyon odaklı oyunlarda kurgu ve hikaye pek tatmin edici olamayabiliyor. Bir maceraya atılıyorsunuz, bir hazinenin, antik eşyanın, gücün her neyse peşine düşüyorsunuz, kötü niyetli rakipler oluyor sizinle birlikte o kalıntıların peşine düşmüş vesaire. RotTR bu klişeleri gayet detaylı ve bütünlüklü ele almış ki, önemsetiyor size hikaye kendini. Tabii ki collectible'ları takip etmenizi tavsiye ederim. Önemli ipuçları veriyor hikaye hakkında. Gizemleri, gizli tarikat konseptini, karakterlerin motivasyonlarını daha detaylı sindirmek için collectible'lar değerli. Dediğim gibi, önemli ve ilk oyuna nazaran daha büyük ölçekli bir mevzu dönüyor.

İlk oyunda motivasyon daha çok hayatta kalmaya ve adadan kurtulmaya dayanıyordu, bu oyunda hayatta kalmanın yanı sıra serinin gidişatını belirleyecek olan farklı motivasyonlar da belli oluyor ve hikayenin daha karanlık ve derin olması da bu sayede gerçekleşiyor. Zaten, devam oyunu Shadow of the Tomb Raider söylentileri de var orada burada, serinin daha karanlık, daha kasvetli bir havaya bürüneceği belli.

Karakterler, arkaplan hikayeleri falan başarılı. Tekrar ediyorum, collectible'lar olmadan çok değinmiyor. Bu kimi oyuncuların sevmeyeceği bir durum olabilir. Önceki oyunda kötü karakter pek derin değildi, motivasyonu çok oturmamıştı yerine, bu oyun genel olarak daha büyük bir kurgudan beslendiği için o sorun ortadan kalkmış. Hikaye daha bi' "Lara".

Oyunun neredeyse tamamı Siberya'da geçiyor. Trailer'larda görüldüğü üzere bir kısım Suriyede fakat çok ufak bir kısım bu. İlk oyun gibi, kamp ateşinden kamp ateşine, metroidvania tarzı, yarı açık dünya bir ilerleme var geri kalanında. Bu oldukça hoşuma gidiyor, hikayeyi, Lara'nın macerasını hiç bir time skip olmadan, yavaş yavaş işlemesi çok oturaklı. İlk oyunda da atmosferi çok kuvvetlendiriyordu bu durum, burada çok daha fazla. Oyunun bir teması oluşuyor böylece ve sonradan hatırlayamadığınız bir çok kısa kısa bölge değil, oyun bittikten sonra tadı damağınızda kalan genel bir hava oluşuyor. Kimi oyuncular tabii tekdüze ve kendini tekrar edici düşünebilir bu durumu ama merak etmeyin, bölüm tasarımları oldukça farklı. Bahsettiğim şey, genel doku. Haritanın birbirine bağlanma şekli, kısayollar vesaire, tüm hikayenin geçtiği haritaya, tek bölgeye hakim olma durumu.

Oynanış açısından pek bir fark yok. Crafting, skill ağacı daha da geliştirilmiş, kişiselleştirme artmış, bu sefer daha hazırlıklı çıkıyoruz maceraya tabii. Düşmanlar, çatışma aynı. Tabii ki ilk oyuna göre çok farklı anlar yaşatıyor ama genel olarak mekanikler aynı. Kötü mü, hayır.

Sonuç olarak, başarılı reboot, macera, aksiyon, Lara, geç inceleme, ama oynamamışsanız eksik kalmayın, güzel yerlere gidiyor seri.

February 23, 2018 played on steam

February 11, 2018 played on steam

Aslında prequel oldukları için Human Revolution'a ilk oyun demek belki de hatalıdır fakat benim için ilk oyun çünkü asıl Deus Ex'leri oynamamış biriyim. Bunu belirtmemdeki amaç, oynamasam bilmedem de önceki oyunları, seri bir çeşit reboot yaşıyor gibi. Mankin Divided'ın ilk oyuna kıyasla, hikayesinin daha zayıf bulunması genel olarak bu yüzden. Nasıl?

Şöyle ki; ilk oyun hali hazırda var olan bir markayı ele alıp, olayların orjinini anlatmak gibi bir hedefle yapılmış olsa da, belli ki devam oyununda ekip, bir anlamda ilk olarak "Deus Ex Universe"ü yaratmayı hedeflemiş ve gelecekteki oyunlara yer yapmaya abanmış. İlk oyuna kıyasla daha fazla evrenle ilgili olay dönüyor parça parça. Hikayenin belli bir omurgası yok ilk oyundaki gibi, genellikle factionlar'ı, dünyanın politik durumunu, şirketleri, kişileri vesaire tanıtma amacıyla yazılmış belli ki hikaye. MD bu konuda oldukça zengin. Zaten title da bu niyeti belli ediyor.

Belli bir omurga yok dedim fakat tabii ki bir hikaye var, sadece çoğu kişiyi tatmin etmeme sebebi olarak bunu görüyorum.

Arayüz, yeni renk paleti, grafikler, seslendirmeler oldukça iyi. Oynanış çok farklı değil ilk oyuna kıyasla, üç beş yeni skill eklenmiş, aslında iyiler. Silahlar özelleştirilebiliyor. İlk oyuna nazaran daha pasifist ilerleyebiliyorsunuz, bunun için fırsat veriyor oyun her seferinde.

Oyunun büyük büyük bir kısmının geçtiği Prag oldukça güzel, atmosferi çok güçlü. Mekanlar, bölüm tasarımları kaliteli.

Ben şans verilmesinden yanayım, yanlış beklentilerle oynamak, oyundan, hikayesinden yeterince keyif almanızı engelleyebilir.

Son olarak serinin vaadettiği geleceği düşünüp, hazırladığı ve işlediği kurguyla oldukça beğendim. Neler yaşanacağına dair teorilere izin veren bir yapısı olduğu için başarılı buldum gayet. Tüm bunlar tabii ki senaryoyla alakalı, oynanış üzerine yazacak pek bir şey yok, en başarılı stealth örneklerindendi zaten Human Revolution. Mankind Divided da bu başarıyı sürdürüyor gerek mekanikleri, gerek bölüm tasarımlarıyla.

February 04, 2018 played on steam

January 28, 2018 played on steam

oynanış olarak ilk oyunun üstüne çok fazla katmış watch dogs 2. ilk oyunun da underrated kaldığını düşünenlerdenim, bunu belirteyim. önceden pazarlanması abartılı olduğu için sonradan çok gömülmüştü. azıcık oyun kültürü olan, oyun dünyasının içinde olan biri de o reklamlara kanacak kadar saf olmamalı diye düşünüyorum, hem bir oyunu tüketirken neye göre değerlendiriyoruz, nasıl pazarlandığına göre mi? fiyatına göre değerlendirilebilir belki ama gayet triple a bir açık dünya oyunuydu. neyse geçmişte kalan bir talihsizlik, watch dogs 2 bu sefer çok mütevazı geldi ve beklediğimden de iyi çıktı.

oynanış olarak ilkinin çok çok üstünde, hacker olduğunuzu bu sefer çok daha iyi hissediyorsunuz, karakterimiz dedsec üyesi ve aiden pearce'ın aksine direk hacker. aiden pearce ctOS teknolojisini avantaja çeviren basit bir vigilante idi aslında. suç dünyasındaki herkes bu, tüm bir şehri tek bir ağa bağlayan teknolojinin, yazılımın açıklarından yararlanıyordu zaten. ama bu sefer direk hacker grubu var karşımızda ve bu oynanışa da oldukça yedirilmiş. aksiyona falan izin verse de, sadece hack ve gizlilik ile ilerleyebilmek mümkün. hatta bu şekilde oynamanızı şiddetle tavsiye ederim. asıl numarası burada oyunun. pata küte ilerledi mi bir anlamı kalmıyor. bu tür bir ikilemde oyunun biraz yönlendirici olabilmesi taraftarıyım, watch dogs 2'de durum şöyle, çatışarak da ilerleyebiliyorsunuz ama kolay ölüyorsunuz ve canınızı, dayanıklılığınızı arttıran skiller yok. skill ağacı genellikle hack üzerine, tek bir bölümü çatışmalara yardımcı oluyor fakat o da aslında çatışmalarda kriz yönetimi yapmak için avantaj sağlayan skiller.

bölüm tasarımları çok iyi. genellikle açık dünya oyunların problemi; görevleri hali hazırda, tasarlanırken lineer bir oyundaki kadar özenilmeden tasrlanmış, detay yoksunu bir şehre yayan görevler olur. watch dogs 2'de sızdığımız mekanlar, görevlerin geçtiği yerler, yapılar, iç mekanlar vesaire özel tasarlanmış. açık dünyaya bırakan çok az ana görev vardı. bir kaç tane hatırlıyorum. ana görevler, bir hikayenin parçası olduklarını hisettiriyorlar yani, yan görevlerden farklılar. bu bir açık dünya oyunu için artıdır. yan görevlere gelirsek, ilk oyundaki yan görevlerden daha yoğun ve keyifliler. azlar ama bir olay örgüleri, bir amaçları ve farklı tasarımları var. assassin's creed origins'ten sonra oynadım bu oyunu ama belli ki wd2'den akıllanmış ubisoft.

açık dünya'ya gelirsek, oldukça başarılı olmuş san fransisco. deli gibi detay var, yapılar, landmarklar her şey çok iyi işlenmiş. districtler farklı farklı hisettirebiliyor. renk paleti cıvıl cıvıl, gta v'in los santos'u ile kıyaslayasım geliyor. bu bir başarıdır. insanlarla konuşabiliyoruz ufak tefek diyaloglar için, bizden bağımsız yaşayan bir şehir var. npc'ler bazen şaşırtabiliyor. zaten ilk oyundan da gelen, hack yeteneğimizle, stalkerlık yaptığımız durumlar bu oyunda da mevcut. eğlenceli içeriğe sahip bu açıdan oyun. internet, televizyon, teknoloji, eğlence, politika dünyasına deli gibi gönderme var. hatta oyunun hikayesi direk günümüzde sosyolojinin konusu olan bir sürü şeye dokunuyor.

buradan hikayeye geçebilirim. ilk oyunda, yanlışlıkla kendini bir komplonun ortasında bulup, yeğeninin ve bir çok insanın intikamını almaya çalışan aiden pearce'ı yönetiyorduk. kişisel bir hikayesi vardı, her ne kadar karakteri silikti diye şikayet edilse de, gayet bir karakteri vardı. ses kayıtlarından vesaire, neler yaşadığını, hisettiğini dinleyebiliyorduk. mentalist bir durumu vardı, duygularını çok iyi saklıyordu, sorumluluktan kaçıyordu. yani tam vigilante kafaları işte. bu oyunda marcus holloway diye siyahi bir arkadaşı yönetiyoruz. oakland'li kendisi. blume iyice çığrından çıkmış ctOS ile ve diğer bir çok teknoloji ve yazılım devi ile birlikte gittikçe güçlenmekte. insanları potansiyel suçluluar olarak damgalayan bir algoritma mevcut ve marcus da profilini silmek için blume'un üssüne sızıyor, bu aynı zamanda dedsec isimli hacker grubuna katılması için de bir fırsat. giriş böyle. sonra? sonrası sadece coolluk ve anarşi. ilk oyundaki gibi bir olay örgüsü yok pek bu oyunda evet. ilk oyunun yapısını da beğensem de, bu haline de bir şey demeyeceğim. oynanış evet ilk oyundan kat kat iyi ama hikaye olarak ilk oyunla çok farklı kulvardalar.

hikaye demek bile doğru değil pek, tema. bol bol piksel art, anarşi, asi gençlik, hipsterlık veya ne biliyim işte goygoy'a maruz kalıyorsunuz. bu hiç kötü değil, ilk başta biraz, çok az cringe yaşatır gibi olsa da alıştırıyor. ikinci, üçüncü oturuşumda neye maruz kalacağımı bilmeye başladıktan sonra hoşuma gitmeye başladı. dedsec'teki elemeanlar birbirinden farklılar aslında, tek bir tip, tarza hapsetmek doğru olmaz ama hepsi gençler ve tam bu olan bitenin ortasındalar. interneti, medyayı, politik olayları kastediyorum. onları birleştiren tek şey bu içinde bulundukları olaylar ve anarşi güdüleri. modern assassin'ler işte kısacası. modern zamanda assassin's creed dedikleri watch dogs işte. tabii henüz o kadar bağlanmadı, ama bir şekilde game universe kuruyor ubisoft. bu belli. bu çeşitlilikle, gayet güzel olmuş o genel hava. müzikler, dedsec'in sanat tarzı, oyunun arayüzü, kıyafetler, kullandıkları dil vesaire oldukça bütün. oyuna değer katan şey burada işte, o yüzden hikayeden ziyade, bu tema, kurgu hoşuma gitti.

aynen ubisoft böyle devam.

January 23, 2018 played on steam

January 19, 2018 played on steam

January 15, 2018 played on steam 2nd time

January 09, 2018 played on steam

Atmosferiyle, görsel tarzıyla, zekice tasarlanmış bulmacalarıyla ve alt metni ile müthiş olmuş. Tadı damağımda kaldı, oldukça kısa. Limbo'ya göre alt metni daha kapsayıcı, açıklamıyor hiç bir şey ama toplum, kollektivizm, birey, distopya gibi kavramlar üzerine kafa yoran biriyseniz; oyun nerede durduğunu anlatıyor size yapısıyla.

Beklentimin üzerinde çıktı, çünkü Limbo bir oyun olarak, fiziğiyle, tasarımıyla vesaire gayet başarılı olsa da alt metni buradaki kadar önemli değil gibi hisettiriyordu. Oyun olarak daha ön plandaydı oyun tasarımı kaygıları. Daha kişisel ve özel bir tema benimsiyordu. Inside'ın daha genel, toplumsal konuları tema edindiğini az buçuk uzaktan takip ederken anlasam da, bu kadar beklemiyordum. Limbo'ya göre bir bulmaca oyunu olarak, mekanik anlamında daha zayıf gibi görünse de, oyun tasarımından kıstıklarını, deneyim tasarımına vermişler. Animasyonlar, mekanlar, görsel tarzı, her şeyi bu "deneyim" fikrine hizmet ediyor.

Bu yüzden bir deneyim olarak bakmak gerek. Soluksuz, bir oturuşta bitirilebilecek, oldukça yoğun bir deneyim.

January 09, 2018 played on steam

January 08, 2018 played on steam

Çok söylenmiş, yine ben de ekleyeyim, Bastion ve Transistor'dan sonra beklentinizi doğru ayarladığınız takdirde (hepsi Supergiant Games'ten çıkmış olsa, sanat tasarımı açısından benzer olasalar da, bambaşka bir oyun bu) kesinlikle tavsiye edeceğim bir oyun. İyi bir ingilizce istiyor oyun kullandığı dil açısından, edebi bir üslubu var ve Visual Novel şeklinde hikaye anlatımını yapıyor. Genelde oyunun "spor" kısmı diğer 2 oyuna göre farklılık olarak bahsedilmiş ama sırf Supergiant oyunu diye, oynanış ve sanat tasarımına bakıp, metni görmezden gelmek adil olmaz. Asıl fark hikaye anlatımı konusunda. Yoksa Transistor'da da farklı bir oyun mekaniği denemişlerdi ve bir anlamda buradaki spor bölümleriyle benzerlikler taşıyordu dikkatli bakıldığında, konumunu stratejik bir şekilde seçmek, bir sonraki hamleyi hesaplamak falan gibi mekaniklerle. Zaten sunum biçimi, oyun her ne kadar hentbol veya basketbola benzese de, bir gladyatör arenasını çağrıştırıyor. Atmosferdeki mistik hava ve "Spiker"in sesi, animasyonlar, takımlar, takımların karakterleri epik bir olimpiyat havasına sokuyor oynadığınız oyunu.

Oyun olarak üzerine düşen görevi yeterince yerine getirse de bu bölümler, asıl numara arkaplan hikayesinde. Oyunun kurduğu evren müthiş. Karakterler, efsaneler, motivasyonlar, takip etmesi çok keyifli karakter ilişkileri vesaire. Ve bu evreni kurmak için Visual Novel türü oldukça uygun, başka türlü bir hikaye anlatımı belki de yeterince zenginleştiremeyecekti bu şekilde hikayeyi stüdyonun büyüklüğünü de göz önüne alırsak.

Sanat tasarımı yine oldukça iyi. Her karakter, her çizgi, her renk oldukça tatmin edici. Oyunda yolculuk ettiğimiz mekanlar, ışıklar, atmosfer muazzam. Belki çok da ilginç landmarklar yok örneğin ama sanat tasarımıyla oldukça tatmin edici duruyorlar.

Müzikler. Müzikler hakkında bir şey demeyeceğim, bilen bilir. Darren Korb işte.

Velhasıl, okumaktan sıkılan bir insansanız, ingilizceniz iyi değilse yaklaşmayın. Öbür türlü kesinlikle kaçırılmayacak oyun.

January 03, 2018 played on steam

January 02, 2018 played on steam