wereldmuziek met wereldklasse

Toen hij nog op de schoolbanken zat, speelde Bill Frissell clarinet in het schoolorkest. Maar snel veroverde de popmuziek die hij op de radio hoorde zijn hart. En als echte rocker kies je dan uiteraard voor de gitaar. De Chicagoblues van Paul Butterfield en B.B. King, dat was zijn ding. Ondanks zijn jazzachtergrond zou hij op meer dan één manier betrokken blijven op de hedendaagse Amerikaanse popmuziek. Na zijn studies aan het Berklee College of Music in Boston hing hij rond in Europa, meer bepaald in België. Het mag je niet verbazen, na een jaartje had hij het hier wel gezien en trok naar New York. En toen heel het Grungegebeuren zijn lelijke kop opstak, verkaste Bill zichzelf naar Seattle waar hij nog steeds woont en werkt.

In zijn zoektocht naar de roots van de hedendaagse amerikaanse muziek reisde hij de hele wereld om. Zo kwam hij de Braziliaanse zanger Vinicius Cantuaria tegen, en de Macedonische Bouzoukispeler Christos, de Malinese drummer Sidiki Camara, Greg Leisz en zijn pedal steel en slide guitaren en ook de piepjonge violiste jenny scheinman. Met dit intercontinentaal zootje ongeregeld, volledig opgetrokken uit percussie en snaren trok hij naar de opnamestudio. Het resultaat is een sterk staaltje wereldmuziek. Toegegeven, het is een lelijk woord, wereldmuziek, dat maar al te vaak gebruikt wordt als pakweg een tiental stijve blanke harken aan het trommelen slaan op olievaten, plastic buizen of elkaar.
Maar Bill Frissel slaagt er wonderwel in de americana roots country over de blues heen te verbinden met Malinese melodieën. De songs blijven boeien en melodiën passeren nooit een tweede maal op dezelfde plaats. Als dit dan wereldmuziek moet heten, verklaar ik mezelf fan.


8/10